قرار التزام به عدم خروج از منزل یا محل اقامت تعیین شده از طریق نظارت با تجهیزات الکترونیکی (که از آن به حبس خانگی نیز یاد می شود) واجد  اثر (یعنی محدودیت در آزادی رفت و آمد و سالب آزادی متهم) است.

با عنایت به بند «چ» ماده ۲۱۷ قانون آیین دادرسی کیفری که بازداشت خانگی تحت نظارت تجهیزات الکترونیکی را به عنوان یکی از قرار‌های تأمین تعیین نموده است و از سوی دیگر نظر به اینکه طبق ماده ۲۷ قانون مجازات اسلامی مدت بازداشت قبلی می‌بایست در حکم محکومیت به حبس محاسبه شود، آیا ایامی که متهم با قرار تأمین التزام به عدم خروج از منزل یا محل اقامت تحت نظارت تجهیزات الکترونیکی به سر میبرده است نیز جز ایام حبس وی محاسبه شود؟

پاسخ وکیل آنلاین:

قدر مشترک کیفر حبس و بازداشت به علت صدور قرار بازداشت موقت و کفالت و وثیقه منجر به بازداشت این است که جملگی آنان سالب آزادی و همراه با محدود ساختن آزادی رفت و آمد متهم یا محکوم است و قرار التزام به عدم خروج از منزل یا محل اقامت تعیین شده از طریق نظارت با تجهیزات الکترونیکی (که از آن به حبس خانگی نیز یاد می شود) واجد همین اثر (یعنی محدودیت در آزادی رفت و آمد و سالب آزادی متهم) است.

با توجه به این وجه مماثلت و از آن جا که در نظام قضایی ما به موجب ماده ۶۲ قانون مجازات اسلامی، قرار دادن محکوم به حبس تحت نظارت سامانه‌های الکترونیکی به عنوان شیو‌ه‌ای از اجرای مجازات سالب آزادی حبس پذیرفته شده و مطابق ماده ۲ آیین‌نامه اجرایی مراقبت‌های الکترونیکی متهمان مشمول بند «چ» ماده ۲۱۷ قانون آیین دادرسی کیفری همانند محکومان مشمول ماده ۶۲ قانون مجازات اسلامی و زندانیان تحت نظام نیمه آزادی همگی از افراد تحت مراقبت الکترونیکی هستند، بر این بنیاد و «به قیاس اولویت» مدت زمانی را که محکوم علیه پیش از صدور حکم در اثر صدور قرار التزام به عدم خروج از منزل یا محل اقامت تعیین شده از طریق نظارت با تجهیزات الکترونیکی (که به دلالت بند‌های «الف»، «ب» و «پ» ماده یک و بند یک ماده ۲ و ماده ۲۴ آییننامه مراقبت الکترونیکی) به صورت شبانه روزی تحت نظارت واحد نظارت و مراقبت الکترونیکی که بخشی از سازمان زندان‌ها است قرار دارد، از میزان محکومیت به حبس او کسر می‌شود و نادیده گرفتن این امر با عنایت به مراتب پیش گفته خلاف عدالت و انصاف قضایی است.

• منبع خبر : خبرگزاری میزان