زبیده عزیزی، وکیل دادگستری بوشهر

دادورزی: در طاق آسمان ادب فارسی، ستاره‌ای می‌درخشد که نورش تا ابد بر جان و زبان پارسیان می‌تابد؛ او حافظ شیرازی است، لسان‌الغیب، ترجمان راز و نگهبان حرمت واژه‌ها. شاعری که از ورای قرن‌ها، هنوز صدای روح ایرانی را می‌خواند؛ صدایی آمیخته از عشق و ایمان، از می و معنا، از دنیا و ماورای آن.

حافظ برای ما ایرانیان حرمت دارد؛ او نه‌تنها شاعر است، که عضوی از جان و خانه‌ ماست. در شب‌های بلند یلدا، کنار انار و چراغ و صدای عشق، دیوانش بر سفره‌هایمان گشوده است. در عاشقانه‌هایمان حضور دارد، در دوری و دلتنگی و در شادی و وصال، همدم دل‌هاست. وقتی مشکل و غم به جان می‌نشیند، تفألی می‌زنیم به غزل‌هایش و حال دلمان خوب می‌شود.

الا یا أیها الساقی أدر کأساً و ناولها/که عشق آسان نمود اول، ولی افتاد مشکل‌ها.

حافظ نه فقط شاعر غزل، که فیلسوف دل‌هاست. او به ما آموخت که میان شور و شعور، راهی هست به سوی حقیقت؛ راهی که از عشق می‌گذرد و به آزادی روح می‌رسد. هر بیتش چراغی است بر سر راه اندیشه، و هر غزلش آینه‌ای است که در آن، چهره‌ انسانِ در جست‌وجوی معنا دیده می‌شود.

در روزگار ما که واژه‌ها گاه از معنا تهی می‌شوند، بازخوانی حافظ یعنی بازگشت به سرچشمه‌ صداقت و سادگی، یعنی شنیدن آواز جاودانه جان ایرانی.

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد/عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد.

این شعله عشق قرن‌هاست که در جان ایران می‌سوزد؛ همان نوری که از دیوان حافظ برمی‌تابد و دل را به خلوت راز می‌برد.

درود بر روح بلندش که زبان عشق را جهانی کرد، و درود بر ایرانی که هنوز هر شب دیوان او را می‌گشاید تا فال عشق و امید گیرد.