در فرض سؤال، اعم از آن که در سند نکاحیه عبارت «عندالمطالبه» یا «عندالاستطاعه» قید شده باشد، رسیدگی و صدور حکم راجع به مهریه تفاوتی نمی‎کند؛ اما پیش از لازم ‎الاجرا شدن قانون نحوه اجرای محکومیت‎های مالی مصوب سال ۱۳۹۴، قید «عندالاستطاعه» در سند نکاحیه در خصوص بار اثباتی رسیدگی به دعوای اعسار زوج از پرداخت مهریه می‌توانست مؤثر باشد که با تصویب این قانون با توجه به ماده ۷ آن و تفکیک انجام ‎شده در این ماده از نظر نوع دیون، در دعوای مطالبه مهریه، اعم از آن که عبارت «عندالاستطاعه» ذکر شده یا نشده باشد، به لحاظ آن که مهریه از دیون غیرمعوض است، بار اثبات ملائت زوج بر عهده زوجه است. هرچند قید عندالاستطاعه بودن مهریه، ظهور در آن دارد که زوج در زمان عقد، قدرت پرداخت مهریه را به‎ خصوص به‎ صورت یکجا و دفعی ندارد؛ با این حال این قید، تأثیری در حال یا مؤجل بودن مهریه ندارد و مهریه، حال تلقی می‎شود؛ به‎ ویژه آن که مؤجل تلقی کردن آن، موجبات مجهول شدن زمان پرداخت و در نتیجه شائبه بطلان مهریه را در پی خواهد داشت. لذا صدور اجراییه نسبت به مهریه عندالاستطاعه فرض سؤال، با منع قانونی مواجه نیست. بر این اساس دیگر پرسش‎های مطرح ‎شده که فرع بر غیرقابل استماع بودن دعوا یا احراز مستقل استطاعت زوج است، منتفی است.