بر اساس اصل بیست و هشتم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، هر کس حق دارد شغلی را که بدان مایل بوده و مخالف اسلام و مصالح عمومی و حقوق دیگران نیست، برگزیند. بنابراین در حالت کلی می‏‎توان حق اشتغال به کار را برای زنان در کنار مردان شناسایی کرد.

علاوه بر این، بسیاری از خانم‌ها برای اینکه بتوانند پس از عقد نکاح، به کار کردن بیرون از منزل بپردازند، ترجیح می‎دهند شرط حق اشتغال زن را در عقدنامه درج کنند. این شرط یکی از مهمترین شروط ضمن عقد نکاح شناخته می‎شود و در صورتی که مرد در هنگام عقد، با آن موافقت کند، الزامی شده و مرد دیگر نمی‎تواند از اشتغال به کار زن پس از ازدواج ممانعت به عمل آورد.

البته بر اساس ماده ۱۱۷۱ قانون مدنی، «شوهر می‏تواند با تایید دادگاه، زن خود را از اشتغال به شغلی که منافی مصالح خانوادگی یا حیثیت خود یا زن باشد، منع کند. زن نیز می‎تواند از دادگاه چنین تقاضایی کند. دادگاه در صورتی که اختلالی در امر معیشت خانواده ایجاد نشود، مرد را از اشتغال به شغل مذکور منع می‎کند».بنابر این ماده، موارد منع اشتغال به کار زوجه توسط زوج عبارتند از:
۱- منافی بودن شغل زن با مصالح خانوادگی: مانند اینکه ساعات اشتغال به کار زن به گونه ای باشد که زن فرصت و زمان کافی برای رسیدگی به وظایف خانوادگی و زناشویی خود را نداشته باشد .
۲- منافی بودن شغل زن با حیثیت خودش یا شوهرش: همان‎گونه که واضح است، زنان وظیفه ای برای اشتغال به کار و تامین معاش ندارند. لذا اگر شغل زن به گونه ای باشد که با حیثیت، حرمت و شأن خانوادگی خودش یا همسرش منافات داشته باشد، مرد می‎تواند وی را از اشتغال به کار منع کند. البته لازم به ذکر است که مرد در صورتی می‎تواند از اشتغال به کار زن به استناد به این موارد جلوگیری به عمل آورد که به دادگاه مراجعه کرده و موارد منع اشتغال به کار زوجه را اثبات کند. پس از اینکه دادگاه در این خصوص حکم صادر کرد، مرد امکان منع اشتغال به کار زن را خواهد داشت.