توسعه  پایدار   به  کمک  دوچرخه

با توجه به ضرورت توسعه پایدار و اهمیت روزافزون آن در مسائل شهری، امروزه در شهر‌های مختلف دنیا، دوچرخه به عنوان وسیله نقلیه اصلی و پایدار جابه‌جایی در کنار پیاده‌روی، روز به روز مورد توجه بیشتری قرار گرفته است. تبلیغات و فرهنگ‌سازی برای استفاده از دوچرخه از آنجا اهمیت بیشتری می‌یابد که حفظ محیط زیست، ذخیره منابع طبیعی و انرژی که از ارکان مهم توسعه پایدار به شمار می‌آیند به شدت تحت تأثیر حمل‌ونقل شهری قرار دارند. هم‌اکنون دوچرخه به عنوان یکی از شیوه‌های سفر، مهم‌ترین روش حمل‌ونقل پاک شهری محسوب می‌شود که دارای منافع و مزایای متعدد اقتصادی و زیست‌محیطی است.

اگرچه بعضی از این قوانین ممکن است هنگام دوچرخه‌سواری، سخت باشند، ولی اگر می‌خواهیم به روند فرهنگ دوچرخه‌سواری سرعت دهیم و دوچرخه‌ها به عنوان وسایل نقلیه به طور گسترده پذیرفته شوند، بهترین کار این است که از قوانین تبعیت کنیم.

مرور   چند  قانون  در   دوچرخه‌سواری

چند قانون در دوچرخه‌سواری وجود دارد که به دلیل کاربردی‌بودنشان توسط دوچرخه‌سوار، عابر و رانندگان خودرو از آنها به عنوان فرهنگ عمومی دوچرخه‌سواری یاد می‌شود. اکنون چند قانون را که فرهنگ عمومی دوچرخه‌سواری را بهینه‌سازی می‌کند توضیح خواهیم داد:

قانون اول: این موضوع باید روشن شود که دوچرخه‌سواران باید در مسیر رفت‌وآمد خودرو‌ها حرکت کنند یا خیر. باید دلیل مناسبی ارائه شود، زیرا این روش هم برای دوچرخه‌سواران و هم رانندگان خودرو‌ها ایمن‌تر است. بعضی از شهر‌ها این کار را انجام نمی‌دهند، ولی این کار را باید انجام دهند. هرچند این واقعیت وجود دارد که بسیاری از خیابان‌ها یک‌طرفه هستند. باورکردن این موضوع برای همه سخت است که با دوچرخه، یک محله را دور بزنیم در حالی که می‌توانیم دوچرخه را با دستانمان حرکت دهیم و در پیاده‌رو قدم بزنیم.

قانون دوم: تشویق به استفاده از مسیر مخصوص دوچرخه‌سواری است. ولی تعهدی در این باره نمی‌توان داد. این مسیر‌ها به ویژه در برخی از شهرها، برای حفظ و نگهداری و تعمیر و تمیز کردن خیابان‌ها در نظر گرفته می‌شوند و یک مخزن برای برف سنگین زمستان هستند. گاهی اوقات، استفاده از این مسیر‌ها غیرممکن است. این مسیر‌ها اغلب خراب هستند و به دلیل دارابودن گودال‌ها و موانع، فاقد ایمنی هستند. وقتی شرایط اجازه می‌دهد، دوچرخه‌سواران باید از مسیر‌های قابل دسترسی برای دوچرخه‌سواری استفاده کنند، ولی این موضوع نباید برای دوچرخه‌سواران حاضر روی یک جاده، حالت تنبیهی داشته باشد، به‌خصوص در زمانی که گزینه‌های دیگری در دسترس هستند، همین وضعیت برای شانه خاکی جاده یا مسیر فرعی نیز مصداق دارد.

قانون سوم: قانون «توقف آیداهو» را به رسمیت بشناسید. این قانون به دوچرخه‌سواران اجازه می‌دهد که از یک چهارراه، هنگامی که چراغ قرمز است، عبور کنند. البته در وقتی که هیچ‌گونه رفت‌وآمدی از مسیر مقابل انجام نمی‌شود. هرچند باید یادآوری کنیم این بدان معنی نیست که دوچرخه‌سواران می‌توانند از جلوی یک علامت توقف نیز عبور کنند.

قانون چهارم: نوردهی در جلو و عقب دوچرخه باید وجود داشته باشد. وقتی از دوچرخه در شب استفاده می‌شود،  یک نور سفید در جلو نیاز است، ولی در بعضی موارد، یک نور قرمز در عقب، احتیاج است که به جای نور از منعکس‌کننده استفاده می‌شود. این لامپ‌ها را به‌گونه‌ای در جلو و عقب نصب کنید که بتوانید مسیر خود و وسایل نقلیه را ببینید و آنها نیز شما را ببینند. انعکاس‌دهنده‌ها باید روی طرفین دوچرخه وجود داشته باشند، ولی شیوه نصب آنها باید قابل انعطاف باشد.

قانون پنجم: دوچرخه‌سواران باید تصمیم خود را درمورد دورزدن یا پیچیدن با علائم دستی نشان دهند، اما نباید این کار را به‌طور مداوم انجام دهند، بلکه در فاصله نزدیکی از اتومبیل‌ها باید این کار را انجام دهند، چون دوچرخه‌سواران برای کنترل دوچرخه به هر دو دست نیاز دارند؛ بنابراین باید هنگام پیچیدن، از علامت‌دهی مداوم دستی پرهیز کنند.