آنچه مسلم است این است که همه افراد برای تأیید هویت، ثبت سند یا قرارداد و یا ثبت هر پیغام خاصی به نام خود نیاز به امضای اختصاصی دارند. این امضا باتوجه به موقعیت می‌تواند از نوع: امضای خیس (امضای کاغذی)، امضای دیجیتالی و یا امضای الکترونیکی باشد.

امضای خیس یا امضای گرم به چه امضایی گفته می‌شود؟

امضای خیس (Wet Signatures) اصطلاحی است که برای توصیف فرآیند امضای یک سند فیزیکی، فرم یا قرارداد با قلم و جوهر به کار برده می‌شود. این اصطلاح، اغلب برای تشخیص امضای قلمی و کاغذی از امضای دیجیتال و امضای الکترونیکی استفاده می‌شود.

تا همین چند سال پیش فقط امضایی که توسط افراد حقیقی و در قالب حروف یا اشکال خاصی در پایین قراردادها، اوراق معتبر و نامه‌ها درج می‌شدند، به عنوان امضای معتبر مورد قبول بودند. این امضا، می‌تواند حاوی نام و نام یا فقط یک نماد و یا هر ترکیب دلخواهی از کاراکتر‌هایی باشد که با استفاده از حروف یا انواع اشکال ایجاد شده است.

اما با پیشرفت تکنولوژی و افزایش استفاده از فضای الکترونیک و مجازی، امضای دیجیتال، امضای الکترونیک و گواهی امضا نیز دارای اعتبار و حتی در مواقعی ضروری شدند؛ بنابراین در حال حاضر، صرفا امضای کاغذی یا «امضای خیس» تنها امضای معتبر افراد نیست.

هرچند این نوع امضا سنتی و قدیمی نسبت به گذشته، کمتر استفاده می‌شود و در بسیاری موارد جای خود را به امضای الکترونیکی و امضای دیجیتالی داده است، اما همچنان به‌طور معمول در قرارداد‌ها و اسناد پذیرفته می‌شود و در ایران زیاد استفاده می‌شود.

برخی افراد امضای کاغذی را به امضای دیجیتال یا الکترونیک ترجیح می‌دهند. معمولا افراد در امضای کاغذی بخشی یا تمام حروف اسم خود را به کار می‌برند تا امضا منحصرا مختص خودشان باشد.

امروزه، امضای الکترونیکی می‌تواند در بیشتر موارد، همان اعتبار و اثر قانونی امضای دست‌نویس سنتی روی اسناد کاغذی را داشته باشد. امضای الکترونیکی باعث صرفه‌جویی در زمان و هزینه، کاهش ریسک و ارائه تجربه بهتر برای مشتریان، شرکا و کارمندان شود. در حال حاضر، امضای الکترونیکی به طور گسترده در سراسر جهان و ایران شناخته شده و پذیرفته شده است.

چرا به امضای کاغذی، «امضای خیس» می‌گویند؟

باتوجه به اینکه، امضای کاغذی، معمولا توسط قلم جوهری یا خودکار روی کاغذ درج می‌شود و زمان کوتاهی لازم است تا جوهر و رد آن روی کاغذ خشک شود، به همین دلیل، برای امضای کاغذی اصطلاح «امضای خیس» به کار برده می‌شود.

همچنین درباره علت نام‌گذاری امضای خیس، گفته می‌شود با توجه به اینکه در گذشته امضای فیزیکی با جوهر و یا مهروموم نام انجام می‌شد و پس از آن زمانی برای خشک شدن امضا نیاز بود، به همین جهت به آن امضای خیس گفته می‌شود.

این نوع امضا در ایران بیشتر با نام امضای کاغذی یا دست‌نویس شناخته می‌شود و کمتر کسی این نوع امضا را با نام امضای خیس می‌شناسد.

در دنیای واقعی می‌توان با امضای کاغذی به اسناد و قرارداد‌ها رسمیت بخشید، اما در دنیای الکترونیک و دیجیتال با وجود اسناد و پیام‌های بی‌شماری که نیاز به تایید و رسمیت‌بخشی دارند، نمی‌توان از امضای کاغذی استفاده کرد. به همین جهت با پیشرفت فناوری، امضای الکترونیکی (E-Signatures) و امضای دیجیتال (digital signature) ایجاد شد تا این مشکل‌ها را برطرف کند.