ناصرصالحی وکیل دادگستری

دادورزی: برخی انسان‌ها چندوجهی‌اند. آن‌چنان در عرصه‌های گوناگون اجتماعی، علمی، معرفتی و انسانی خود را پرورانده‌اند که تمامی ابعاد وجودشان به‌وضوح دیده می‌شود. سید جعفر حمیدی جویباری از واژگان ستودنی است که جاریست؛ همچون رودی زلال، پیوسته و بی‌وقفه، بی‌آلایش و دور از هر ادعای دانستن.

او خودبرتربینی را رفتاری زشت و ناپسند می‌دانست و از آن پرهیز می‌کرد. همواره دیگران را نیز از این غده بدخیم که متاسفانه به اپیدمی خودخواسته‌ای در میان اهل قلم بدل شده، برحذر می‌داشت.

پویایی، نبوغ و نوآوری استاد حمیدی در شعر، غزل و زبان محاوره‌ای منثور و رایج، کاملاً مشهود است. نگاه تخصصی‌اش به ادبیات و اشعار نسل گذشته، دغدغه‌اش نسبت به شاعران نسل نو و تیزبینی نقادانه‌اش را می‌توان در آثار او و شاگردانش به‌روشنی دید. این پیوند منظوم، همچون زنجیره‌ای است که استاد حلقه اتصال آن بود.

نام جعفر، بی‌گمان، در ادبیات بوشهر یادآور جویباری است از واژه‌های منظم، که با انضباطی وسواس‌گونه خود را به اقیانوس بی‌کران شعر، شور و شعور ادبیات پارسی پیوند می‌زند تا در ژرفای دریای جنوب و پهنای خلیج همیشه فارس آرام گیرد.

استاد حمیدی ستودنی بود؛ چرا که با مهرورزی و سعه صدر، نوازشگر سروده‌ها و نوشته‌های دیگران می‌شد. نگاه نافذ، لبخند گرم و کوشش بی‌وقفه‌اش در پاسداری از زبان پارسی، تصویری از استادی سبک‌بال، اندیشمند، عارف‌مسلک، عاشق و دلسوز را ترسیم می‌کرد. بی‌تردید، او الگویی جاودانه برای شاعران نسل جوان بوشهر است.

رقص واژه‌ها در تلاطم امواج گیسوان پریشان هر مصراع از اشعار استاد، گواهی است بر شورغزل، شوق عاشقانه و قصه دل‌باختگی عاشقی هجران‌دیده با معشوقی زیبارخ و بی‌وفا. اشعارش بی‌هیچ تکلفی با روح انسان بازی می‌کنند و پیش از آن‌که خود بفهمی، دل‌باخته قلمش شده‌ای.

استاد سید جعفر حمیدی، فرهیخته‌ای از نسل پیشین بود که گذر زمان کمترین تأثیری بر اندیشه و قلمش نداشت؛ گویی او، از نسل امروز بود.

روحت در آرامش، استاد.

• منبع خبر : پایگاه خبری دادورزی