دادورزی: بدون تردید یکی از مشهورترین و البته تأثیرگذارترین چهره های ایران معاصر محسوب می شود؛ مردی که رضاخان را در برکناری آخرین پادشاه قاجار و استقرار و تثبیت سلسله پهلوی، یاری کرد. علی اکبر داور؛ هم در توسعه سیاسی و اقتصادی ایران زمین نقش آفرین بود و هم تحولی شگرف در سیستم قضایی این سرزمین پدید آورد.

در ۲۵ سالگی، مدعی العموم بدایت طهران یا همان دادستان پایتخت شد و به میرزا علی اکبر خانِ مدعی العموم شهرت یافت. از نوجوانی، نشانه های روشنی از لیاقت و استعداد در وجودش پدیدار بود. حاج ابراهیم پناهی، یکی از بازرگانان بزرگ تبریز، فرزندانش را برای تحصیل، رهسپارِ سوئیس کرد و علی اکبر داور را به عنوان سرپرست، همراهشان فرستاد. «علی اکبر» از فرصت سفر به اروپا، نهایت استفاده را برد؛ تحصیلات عالیه را دنبال کرد و با مدرک دکتری حقوق به زادگاهش برگشت.

انتشار روزنامه «مرد آزاد» و نمایندگی مجلس، «داور» را به چهره ای مهم و اثرگذار تبدیل کرد. در ادامه وزیر فوائد عامه در دولت پهلوی اول شد. در دوره ششم مجلس ملی، بار دیگر به «بهارستان» بازگشت، اما انتخاب به عنوان وزیر عدلیه، نقطه عطف زندگی او بود. علی اکبر خان به تعبیر خودش بمبی در عدلیه انداخت و پایه گذار دادگستری نوین در ایران شد. او تمام تشکیلات عدلیه تهران را منحل کرد. با حمایت سیدحسن مدرس، مجموعاً یک سال از مجلس وقت گرفت و با وجود مخالفت های بسیار، انقلابی در دستگاه قضایی برپا کرد و به تدوین قوانین مدنی پرداخت.

«داور» فردی بود که کمک های بسیاری به جامعه وکالت برای راه اندازی کانون وکلا کرد و به پاس خدمات ارزنده اش، از سوی رداپوشان به عنوان نخستین رئیس کانون وکلا انتخاب شد.

مرگ زودهنگام و رازآلودی داشت. سال ۱۳۱۵، در حالی که تنها ۵۱ سال سن داشت، درگذشت. روزنامه ها از سکته قلبی او نوشتند، اما خودکشی به دلیل اختلاف با رضاشاه و البته رفتارهای تند محمدحسن آیرِم، رئیس شهربانی، روایت تاریخی مشهورتری است.

منبع: دفترچه وکیل ایرانی، انتشارات بامداد نو، چاپ اول ۱۴۰۰

• منبع خبر : پایگاه خبری دادورزی